----------- English version below, please scroll down ------------
Akasha, 30 juli 2020, donderdag
Goedemorgen. Hoe gaan we beginnen?
Goedemorgen. Wees rustig, stil en kalm. De schepping is de meervoudige, gevarieerde uiting van totaal bereidwillige liefde en volmaakt weldadig licht. Je herkent de schepping aan haar schoonheid, lieflijkheid, vriendelijkheid, vredigheid, enzovoorts. Alles wat je maar in overweging zou kunnen nemen, binnen of buiten je, is de schepping: de bron in uitdrukking. Het is allemaal lieflijk, puur, vrij en goedaardig. Wanneer je merkt dat je denkt dat iets minder is dan dat, is dat een teken dat er een misverstand je kijk erop blokkeert. Dat is alles wat er aan de hand is. Alle scheppingen zijn altijd vreugdevol en toegankelijk geweest en blijven dat ook voor altijd. Ze verwelkomen iedereen om het licht erin te herkennen als hun eigen licht.
Begin nu maar.
Een van de deelnemers stuurde de volgende vraag:
D: Hallo Johanna, ik heb een vraag. Ik ervaar een grote (angstige) verbondenheid met een van mijn zonen (29 jaar). Ik probeer zijn (wel)zijn over te laten aan de kosmos, moeilijk maar ik doe mijn best. Kan het zijn dat ik mijn zorgen over hem overdraag aan hem en hij daardoor belemmerd wordt? Of is dit een hooghartige gedachte?
We beginnen aan het slot. Nee, dit is geen hooghartige gedachte. Het is een gedachte die blijk geeft van compassie en gevoeligheid.
Wat betreft het overdragen van zorgen op een ander. Een ander, zoals bijvoorbeeld je zoon, kan nooit aan iets onderhevig zijn waarop hij zelf niet is afgestemd. Met andere woorden, je kan je in gedachten en in woorden nog zo bezorgd maken over hem, als hij er geen boodschap aan heeft, zal het van hem afglijden als water van de veren van een eend. Met andere woorden, de overdracht is gebaseerd op een samenwerking.
Hoe die samenwerking vorm krijgt, dat beslissen jullie samen. Je kan het expliciet benoemen en een afspraak erover maken met elkaar. Of als je dat niet ziet zitten, kan je voor jezelf bepalen welke vorm je jullie samenwerking wilt geven. Beide benaderingen zijn effectief. De eerste brengt de kwestie naar de oppervlakte en zou daarom waarschijnlijk ook helpen om eventuele twijfel die je daarna nog zou kunnen hebben, te voorkomen. De tweede benadering is net zo effectief vanwege de werking van de schepping, met name de werking van het bewust afstemmen op creatieve kwaliteiten binnen in je en de verschuiving in het beeld dat je ziet als gevolg daarvan.
Moeders zijn door de bank genomen in meer of mindere mate afgestemd op hun kinderen, ook al zijn ze volwassen. De afstemming van kinderen op hun moeder neemt na de opvoedfase sterk af. Ze zijn niet langer meer afhankelijk van de zorg van de moeder en voelen de behoefte om op eigen kracht de wereld in te gaan. Deze verschuiving in dynamiek zegt niets over de liefde en de verbondenheid die de betrokkenen voelen.
Het volgende onderscheid kan nuttig zijn: liefde, verbondenheid en afstemming.
Er is liefde tussen moeder en kind, die van voor de geboorte stamt en die ook na deze levensronde van beiden voortbestaat.
Er is een gevoel van verbondenheid die voor velen direct in verband staat met de liefde die ze voelen. Die verbondenheid draagt alle betrokkenen als het ware door de opvoedfase en vaak ook daarna. Dan uit die verbondenheid zich in contact, meeleven, hulp, enzovoorts.
En er is afstemming. Als kinderen klein zijn, zijn ze vanzelf afgestemd op de ouders vanwege hun overleving. Voor de moeder is de afstemming op haar kind iets wat ze na de geboorte ontdekt en waarin ze zich vaak moet oefenen omdat het nieuw is en heel praktische gevolgen heeft.
Zijn de kinderen eenmaal volwassen, dan is de afstemming niet meer functioneel. De verbondenheid is optioneel. De liefde is eeuwig.
Wanneer je voelt dat op de een of andere manier de relatie met je volwassen zoon misschien niet helemaal optimaal is, dan is dat een oproep om je van binnen af te stemmen op de liefde die er altijd is. Laat dan de uitdrukking van die liefde over aan de liefde zelf. Je noemt het kosmos, en dat mag natuurlijk, maar het klinkt nogal onpersoonlijk en ver weg. Als je inzoomt op liefde, of op een of meer aspecten van liefde, zoals vrijheid, rust, vrede, enthousiasme, optimisme, enzovoorts, dan houd je het dichter bij je, dan voel je dat je zelf aan boord bent. Die abstracte kwaliteit van liefde kan zich uiten op verschillende wijzen, bijvoorbeeld in wederzijdse verbondenheid, in wederzijdse afstemming, in samen genieten en plezier hebben, in vertrouwen geven, enzovoorts. Zoom niet in op zo’n uitingsvorm-verschijningsvorm, maar laat de liefde bepalen wat het beste past. Dan hoef je niet uit een wirwar van mogelijkheden te kiezen en vervolgens afrekenen met twijfels en zorgen. De liefde (of een aspect ervan) waarop je bent afgestemd tilt jullie beiden uit boven verschijningsvormen en uit zich op de manier die perfect bij jullie past.
Joh: Dank u.
-----------
Akasha,
Good morning. How shall we get started?
Good morning. Be quiet, silent and calm. Creation is the multifaceted expression of source’s all-willing and all-beneficent light and love. You recognize creation by its beauty, loveliness, kindness, peacefulness and so on. Anything you could consider, within or without, is creation: source in expression. It is all lovely, pure, free and benign. Whenever you catch yourself thinking that something is less than that, it is a sign that some erroneous notion is obstructing your view. That is all that it is. Creation’s expressions have always been and will remain forever joyful and accessible, welcoming all to recognize the light in it, which is theirs.
Now proceed.
One of the participants sent in the following question:
P: Hi Johanna. I have a question. I am experiencing a deep (fearful) connection with one of my sons (29). I try to leave his (well-)being to the cosmos, hard but I’m trying my best. Could it be that I am transferring my worries onto him, which hampers him? Or is that a haughty thought?
We’ll start at the end. No, this is not a haughty thought. It is a thought that shows compassion and sensitivity.
Regarding the transfer of anxiety to someone else. Another person, like your son, can never be subject to anything that he is not himself attuned to. In other words, you could be terribly worried about him in thought and in words, but if he has no use for it, to him your worries will be like water off a duck’s back. In other words, the transfer is based on cooperation.
The way your cooperation takes shape, is something for the both of you to decide. You could explicitly discuss it. Or, if that does not appeal to you, you could determine for yourself what form you want to give your cooperation. Both approaches are effective. The first one brings the matter into the open and would therefore probably help to preclude any future doubt from popping up. The second approach is just as effective because of the way creation works, particularly attuning consciously to creative qualities in you and the shift in the images you see as an effect of that.
In general mothers are attuned to their kids in varying degree, even when they have become adults. The attunement of kids to their mother decreases dramatically after the parenting phase is over. They are no longer dependent on their mother’s care and feel the need to venture into the world under their own steam. This shift in dynamics says nothing about the love and connection the involved feel.
The following distinction might be helpful: love, connection and attunement.
There is the love between mother and child, which dates from before birth and which continues to exist after this life turn is over.
There is the sense of being connected that to many is directly related to the love they feel. That sense of connection carries as it were all involved through the parenting phase and often beyond. Then the sense of connection will show itself in staying in touch, being on board, helpfulness, and so on.
And then there is attunement. When kids are small they are automatically attuned to their parents because of survival. For the mother the attunement to her child is something she discovers after birth. She will have to practice being attuned because it is new and has practical consequences.
Once the kids are mature, attunement is no longer functional, connection is optional, and love is forever.
Whenever you feel that in some way the relationship you have with your son might not be optimal, then that is a call to attune within to love, which is always there. Leave the expression of love to love. You call it the cosmos, and that is perfectly fine. However, it sounds rather impersonal and distant. When you zoom into love, or into any of its aspects such as freedom, rest, peace, eagerness, optimism, and so on, then you keep it closer to you, and you’ll feel that you yourself are on board. The abstract quality of love can express in various ways, for example in a reciprocal sense of connection, in a two-way attunement, in spending time together in enjoyment and having a good time, in trust, and so on. Do not zoom in to one of these manifestations/appearances, but allow love to determine what fits best. Then there is no need for you to figure out what choices to make and deal with subsequent doubt or anxiety. The love (or one of its aspects) that you have attuned to will lift both of you above appearances and will express in a way that fits you both perfectly.
Joh: Thank you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten