Introductie - Introduction

--------- English version below, please scroll down ---------

Akasha, 7 juni 2020, zondag

Goedemorgen. Hoe gaan we beginnen?

Goedemorgen. Het is een goede morgen. Elke morgen geeft je een nieuwe kans om je innerlijk in lijn te brengen met je innerlijke wezen.

Joh: Grappig dat u dat zegt. Deze morgen werd ik wakker en ik zag er tegen op om uit bed te komen, ook al wist ik dat het de monkey mind was die het me influisterde.

Denk aan wat we gisteren over focus zeiden: Focus wordt bepaald door wie je denkt te zijn. Als je ‘s morgens wakker wordt, wie denk je dan dat je bent?

Joh: Goede vraag. Ik voel me meestal een lichaam dat net wakker is geworden! Soms wanneer ik het zonlicht in de bomen kan zien, zie ik nog meer op tegen opstaan, alsof het gat tussen de lichte en luchtige sfeer buiten en mijn eigen tegendraadsheid te groot is. Soms wanneer ik het hoor regenen, kruip ik nog dieper in bed, alsof het onaantrekkelijke weer buiten mijn bui respecteert. Ik lijk wel troost te vinden in de vergetelheid van de dekens. Wat gebeurt hier eigenlijk?

Identificatie met vorm en met het lichaam, met omstandigheden en verwachtingen.

Joh: Hoe krijg ik dat de deur uit?

Dat krijg je niet de deur uit. Ze zullen uiteindelijk een voor een wegvallen.

Joh: Hoe help ik dat proces verder?

Door bereidwillig te zijn, door ernaar te kijken, door er stil bij te staan, door het te begrijpen, door er een alternatief voor te hebben.

Dit is een van die dingen die moeilijk zijn in een keer de rug toe te keren. Ze zijn hardnekkig en blijven de kop op steken. Het is een ingesleten patroon. En dus heb je tussenstappen nodig. En de stappen die we boven noemden, zullen je helpen ‘to get there from here’.

Joh: Dank u.

Ik zat te denken om de voorbeelduitwisseling nog eens te lezen en van daaruit te beginnen. Vandaag zijn er immers twee nieuwe deelnemers bijgekomen. Graag uw input.

Goed plan. Doe maar.

Joh: Een aantal termen komt een aantal keren voor: canvas, luspatroon, filter, licht dat licht ontmoet. Kunt u daarover en over aanverwante zaken misschien iets meer zeggen als u denkt dat dat nu zou helpen?

Het licht dat licht ontmoet

Het creatieve levensbeginsel dat aan alles ten grondslag ligt, wat ook wel ‘bron’ wordt genoemd, uit zich in diverse vormen en herkent zichzelf vervolgens in die uitingsvormen. Dat is als het knetteren van de bliksem, als de sterretjes van een oud-en-nieuw-sterrenstokje, als de waterspetters van een opduikende dolfijn.

Tussen mensen is het de blik van herkenning, de blik van verbinding, bemoediging, het liefdevolle ontvangen dat geen woorden nodig heeft, bereidwilligheid, een aanstekelijke lach, een melodie die raakt. Al die dingen, en natuurlijk nog veel meer, gebeuren voortdurend. Het licht vindt zichzelf en verbindt zich met zichzelf. Het gebeurt. Daar hoef je niets voor te doen, behalve dan: er te zijn en het te zien. En ermee meebewegen, of in elk geval geen weerstand bieden.

Maar mensen zijn eraan gewend geraakt om gereserveerd te zijn, om even de kat uit de boom te kijken, om het achterste van hun tong niet te laten zien. Soms zijn er situaties waarin dat misschien de meest logische houding is, maar het zou niet de default moeten zijn. En dat is het te vaak. Te vaak voor een uitbundig, vreugdevol bestaan.

Levensbron en schepping

Wanneer de levensbron zich uit, noemen we dat de schepping. De schepping geeft getrouw uiting aan de eigenschappen van de levensbron. Er kunnen niet zomaar totaal andere waarden of kwaliteiten in de schepping verschijnen die niet uit de bron komen. De bron is licht en liefdevol, vrij en vreugdevol. En dus is de schepping dat ook. Wanneer de bron zich uit, verschijnen er beelden die voor de mens te classificeren en te meten zijn in termen van tijd, ruimte, beeld, geluid, enzovoorts.

Hechten en identificatie

De mens, zelf een onderdeel van de schepping alsook een portaal waardoor de creatieve energie van de bron de schepping in stroomt, richt zich gefascineerd op al die verschillende verschijningsvormen en begint te meten en te classificeren. Dat is een manier om zichzelf te leren kennen. Onafgebroken aandacht voor enkele aspecten van de werkelijkheid zorgt ervoor dat de blik, de focus, vernauwt en dat de eigen ware natuur vergeten wordt. Voordat de mens er erg in heeft, heeft zijn ontdekkingszin hem in een beperkte wereld van en set verschijningsvormen gezogen. Hij herkent er zichzelf in en raakt eraan gehecht. Die hechting maakt dat hij begint te denken dat zijn identiteit verbonden is met die set verschijningsvormen. En hij is vergeten dat hij eigenlijk een uiting is van de levensbron en tegelijk een portaal voor creatieve energie naar de hele schepping toe.

Omdat zo’n beperkte zelf-opvatting niet klopt met de ware natuur van de mens brengt die opvatting benauwenis met zich mee. Immers, vormen komen en gaan en als die beweging het lot van de mens bepaalt, dan ontstaat er angst en de behoefte om het eigen bestaan te verdedigen en te verzekeren. Die benauwenis, angst en verdediging voelen niet goed omdat de mens ergens diep van binnen weet dat zijn ware natuur tijdloze, vormloze energie is, vol licht en liefde, die zich voortdurend stromend ontvouwt in nieuwe vormen. En die ware natuur blijft roepen: dat is de innerlijke stem.

De universele geest (mind)

De geest vertaalt creatieve impulsen in vormen in de schepping. De bron breidt zich uit en strekt zich uit in de wereld van de verschijningsvormen. De geest bouwt als het ware met wat hem wordt aangeboden. De verschijningsvormen geven trouw de kwaliteit van de creatieve bouwblokken weer. Op die wijze herkent de perfecte, vreugdevolle bron zich in de perfecte, vreugdevolle uitingsvormen.

Filters

De portaal die de mens is, doet mee aan dat bouwen. Als nu de geest van de mens gepreoccupeerd is met benauwenis en angst, dan zal de geest die kwaliteiten gebruiken als bouwblokken voor het maken van verschijningsvormen. De schepping gaat onverminderd verder, maar de geest van de mens die nu ook andere bouwblokken aan het aanbieden is, projecteert die bouwblokken als een sluier, of filter, over de perfecte schepping heen. Zo ontstaan vertekende beelden. Die vertekende beelden geven trouw de kwaliteit van de gebruikte bouwblokken weer. Op die wijze kan de mens zien aan de verschijningsvormen wat er van binnen bij hem actief is.

Dus iemand die zich in het nauw voelt, of angstig, ziet beelden in de wereld die die kwaliteit weergeven: beelden die spreken van angst en benauwenis.

Het canvas en het luspatroon

De wereld van geprojecteerde verschijningsvormen noemen we het canvas. Het is de vertekende schepping, vertekend door de persoonlijke projecties gemaakt op basis van een misverstand over de ware natuur van de mens. De schepping is altijd vreugdevol, vrij, vredig, geduldig, bereidwillig, inclusief, enzovoorts. Het canvas spreekt altijd van depressie, benauwenis, strijd, haast, eigenwijsheid, buitensluiting, enzovoorts.

De mens die bouwt met bouwstenen als angst en benauwenis ziet in de beelden die door de geest geprojecteerd worden de rechtvaardiging voor de aangenomen houding, voor zijn angst en benauwenis. Hij is gevangen in een luspatroon dat steeds maar weer wordt bevestigd.

Vergeving

Een luspatroon blijft actief totdat iemand een besluit neemt om er niet langer in mee te gaan. De reden is meestal dat iemand genoeg heeft van de negatieve emotie die met de beelden samengaan. Er ontstaat twijfel over de juistheid van het eigen perspectief. En met die twijfel dringt er een straaltje licht in het innerlijk door dat de mogelijkheid tot een ander perspectief belicht. De opluchting die dat geeft, vormt een bouwsteen voor de geest en al gauw dienen zich andere beelden aan. Die nieuwe beelden worden herkend; het licht in de mens herkent het licht in het beeld. En ook deze verschijningen zorgen voor een luspatroon, maar dit keer een blij patroon dat meebeweegt met de schepping.

De oproep tot vergeving is niets anders dan de oproep om het eigen perspectief los te laten, zodat er een verschuiving in de beelden kan plaatsvinden en een nieuw, creatief luspatroon zich kan tonen.

Joh: Dank u.

---------------------------------- English version -----------------------------------------

Akasha, 7 June 2020, Sunday

Good morning. How shall we get started?

Good morning. It is a good morning. Each morning is a new chance presented to you to align with your inner being.

Joh: Funny you would say that. This morning I woke up dreading having to come out of bed, even though I knew it was just the monkey mind speaking.

Remember what we said about focus yesterday. Focus is determined by your sense of self. What is your sense of self when you wake up in the morning?

Joh: Good question. I mostly feel like a body that has just woken up! Sometimes when I can see the sunlight in the trees I dread getting up even more, as if the gap between the light and airy atmosphere outside and my inner dread is too much to handle. Sometimes when I can hear it raining, I snuggle up even more, as if the unwelcoming weather is respecting my mood. I seem to find comfort in the oblivion of being snug under the covers. What is going on?

Identification with form and with the body, with circumstances and expectations.

Joh: How do I get rid of all that?

You don’t get rid of it. Each of them will fall away eventually.

Joh: How do I help that process along?

By being willing, by looking at it, by sitting with it, by understanding it, by having an alternative for it.

This is one of those things that are hard to turn away from and be done with it. They are stubborn and keep on popping up. It is an ingrained pattern. And so, you need steps in-between. And the steps we outlined will help you get there from here.

Joh: Thank you.

I was thinking of reading the example exchange again and start the session from there. Please comment.

Great plan. Go ahead.

Joh: Some terms pop up a few times: canvas, loop pattern, filter, light meeting light. Please elaborate on those and related matters if you feel that would be helpful at this time. After all, two new people joined the group today.

Light Meeting Light

The creative life principle that forms the basis for everything, sometimes called “source”, expresses in various forms and recognizes itself in those forms. It is like the crackle of lightning, the sparkles of new year’s sparkling stick, the splashes of water of a surfacing dolphin.

Among people it is the look of recognition, the look of connection, it is encouragement, it is receiving lovingly without needing any words, it is willingness, a catchy laugh, a touching melody. All those things, and many more, are continually happening. The light finds itself and connects with itself. It simply happens. There is nothing you need do, other than be there and see it. And move with it, or at least not resist it.

But people have gotten used to having reservations, to sit it out a bit, to not show their hand. Sometimes that may be the most logical attitude, but it shouldn’t be the default. It too often is. Too often for an exuberant, joyful existence.

Source of Life and Creation

When the source of life expresses it is called: creation. Creation faithfully expresses the characteristics of the source of life. It is impossible for other values or qualities, that are not part of source, to somehow pop up in creation. Source is light and loving, free and joyful. And therefore creation is, too. When source expresses, images appear that are classifiable and measurable for humans in terms of time, space, sight, sound, and so on.

Attachment and Identification

A person, himself a part of creation as well as a doorway through which creative energy streams into expression, is fascinated and focuses on all kinds of appearances in an effort to get to know themselves. Uninterrupted attention for some aspects of reality result in a narrowing of focus, which is the reason why someone may forget their true nature. Without noticing, his drive for exploration and will have sucked him into the limited world of appearances. He recognizes himself in them and becomes attached. Because of that attachment he will start to think that his identity is connected to the set of appearances he has focused on. He has forgotten that he himself is an expression of the source of life and at the same time the doorway through which creative energy streams into creation.

Because his limited sense of self does not rhyme with his true nature, he starts to feel anxious. After all, forms come and go and if that movement determines the fate of man, then fear is the result as well as the urge to defend his existence and insure it against all eventualities seemingly coming out of the blue. This anxiety, fear and urge to defend don’t feel good, because deep down everyone knows that their true nature is timeless and formless energy, full of light and love, that continually pours itself out in new forms. And that true nature keeps on calling: the inner voice.

The Universal Mind

The mind translates creative impulse into forms in creation. The source expands and extends into the world of appearances. The mind builds as it were with whatever is provided. The appearances faithfully reflect the quality of the building blocks. In this way source, perfect and joyful, recognizes itself in perfect and joyful expressions.

Filters

The doorway that is a person, is part of this translating and building process. However, when the mind of a person is preoccupied with anxiety and fear, then the mind will use those qualities as building blocks for appearances as well. Creation continues to unfold unhindered, but the mind of the person that is now being offered different building blocks, will project those building blocks as a veil, a filter, across the face of creation. The resulting distorted images faithfully reflect the quality of these different building blocks. In this way a person can tell by the appearances all around what content is active within.

Therefore, when someone feels anxious or fearful, they will see images in the world that reflect that quality: images that speak of fear and anxiety.

The canvas and the loop pattern

The world of projected appearances is called the canvas. It is creation distorted. Distorted by the personal projections that are based on a personal misunderstanding regarding the true nature of man. Creation always speaks of joy, freedom, peace, patience, willingness, inlusion, and so on. The canvas alsways speaks of depression, anxiety, strife, hurry, stubbornness, exclusion, and so on.

A person who is building with the the building blocks of fear and anxiety will see in the images that their mind is projecting a justification for their attutide, for their fear and anxiety. They are caught in a loop pattern that keeps being confirmed.

Forgiveness

A loop pattern will stay active until someone decides to no longer subscribe to it. The reason is usually their being fed up with the negative emotion that the images engender. The person starts to have doubts about their perspective on things. And through those doubts a small ray of light may begin to shine into the mind, offering a different perspective. The relief that this brings forms a new building block for the mind. Soon different and lighter images will appear. Those new images will be recognized: the light in man recognizes the light in the image. These new appearances create a loop pattern as well, but this time it is a happy loop pattern that moves with and intensifies creation.

The call to forigeness is nothing other than the call to release a personal perspective, in order for a shift in images to occur, and with that a change in loop pattern, from a dismal and depressing loop to a joyful and creative loop.

Joh: Thank you.