Akasha, 13 juni 2020, zaterdag
Goedemorgen. Hoe gaan we beginnen?
Goedemorgen. Een nieuwe dag is begonnen, een nieuw spel is begonnen dat jou uitnodigt om speels deel te nemen.
Begin maar.
Een van de deelnemers van de uitwisselingsgroep stelde twee vragen. Graag uw inzichten.
D: Een vraag die opkwam is: hoe overbrug ik het gat dat er bestaat tussen mijn beleving van de wereld en het perspectief 'de wereld is een misverstand'.
Het heeft te maken met je vertrekpunt. Het punt van waaruit je leeft.
In het leven van alledag staan mensen vaak toe dat impulsen die uit de omgeving komen, bepalen wat ze denken en doen. Het begint voor velen al met de wekker en het ochtendnieuws. Daarna neemt de agenda van afspraken van het werk en anderszins het over. Het gaat om inspelen op, plaats bepalen, plannen, om iets heen sturen, even tanden erin en doorbijten, enzovoorts. De dag vervolgt met boodschappen doen voor sluitingstijd, koken en eten, klusjes, tv of netflix. Mensen worden meegenomen op de stroom van activiteiten en impulsen die van buiten komen. Het weekend en vakanties geven respijt; die dagen hebben dan ook meestal duidelijk een ander karakter.
Terug naar waar we mee begonnen: je vertrekpunt. Het vertrekpunt van waaruit je denkt en handelt is meestal iets dat van buiten komt, items die de wereld op je pad brengt. Door het gebruikelijke aannemen en aanpakken van die items raak je als het ware eraan gewend dat het initiatief komt vanuit de wereld om je heen: die wereld lijkt dingen van je te vragen en van alles van je te verwachten. Je wilt niet flauw zijn en hup, je bent mee in de maalstroom van gebeurtenissen. Je beleeft de wereld vanuit een vertrekpunt in die wereld. Je handelt op een wijze die door de wereld is uitgestippeld en werkt naar een resultaat dat door de wereld wordt gewaardeerd.
Maar als mensen nu als vertrekpunt hun innerlijk nemen? Als je als vertrekpunt neemt wat jij, uniek en persoonlijk, belangrijk en de moeite waard vindt? Iets waar jij warm voor loopt? Het is niet altijd makkelijk om je vinger erop te leggen, zo gewend ben je om je blik naar buiten te richten, naar wat de eisen, normen en paden zijn in de wereld. Maar binnen in je is het waar het feest begint. In je binnenste welt de scheppingsimpuls op in de vorm van liefde, compassie, vrede, vrijheid, tolerantie, rechtvaardigheid, schoonheid, waardering, dankbaarheid, enzovoorts, enzovoorts. Al die impulsen zijn weliswaar abstract maar vol van levenskracht en levenslust, en gretig om zich uit te drukken in tastbaarheid.
Hoe verhouden die beide zich tot elkaar: aan de ene kant de eisen en verwachtingen van de wereld, en aan de andere kant de bruisende, abstracte impulsen van het innerlijk? Je vindt de laatste in de eerste. Met andere woorden, elke gebeurtenis in de wereld is een deur voor een impuls om in een tastbare uitdrukking te stromen.
Natuurlijk kun je meedraaien met de wereld: een megakermis met steeds weer nieuwe attracties, nieuwe doolhoven, nieuwe spookholen. Je kunt meedraaien op de voorwaarden van de wereld en alle ups en downs die het te bieden heeft, meemaken.
Maar je kunt de wereld ook zien en hem aanwenden voor het laten stromen van innerlijke scheppingsimpulsen. Dat kun je op twee manieren doen, twee manieren die uiteindelijk samenvloeien in een geheel.
Allereerst kun je inzoemen op een aspect van een situatie dat voor jou persoonlijk oplicht, waar je blij van wordt. Jouw blijheid verbindt zich met de waarheid van dat aspect, en door dat aandacht te geven, vergroot je het in je beleving. En door niet te focussen op aspecten die niet voor je oplichten, verdwijnen die steeds meer uit je blikveld. (Voor meer hierover, zie wat we hierover afgelopen week al gezegd hebben.)
De tweede manier is wat Esther Hicks ‘pre-paving’ noemt. Voordat een situatie zich aandient, bepaal jij voor jezelf aan welke creatieve kwaliteit je die situatie opdraagt. Zo zorg je ervoor dat je jezelf als het ware van te voren programmeert om te handelen vanuit die kwaliteit, en dat je gevoeliger wordt om die kwaliteit te herkennen in de situatie. En voordat je er erg in hebt, vaart de situatie op de stroom van die kwaliteit en zal je merken dat je eigenlijk verder heel weinig hoeft te doen. Dan zit je in de flow, een flow die je zelf gekozen hebt en die bij je past. Jouw licht heeft zich verbonden met het licht in de situatie.
En wat is dan het misverstand van de wereld? Dat is het aannemen dat de wereld is zoals die zich presenteert en dat je er maar mee moet zien te dealen. Dat is het misverstand. De schepping, niet de wereld, is de werkelijkheid. Jij, als uitdrukking van de schepping, bent werkelijk. Inzetten op die werkelijkheid zorgt ervoor dat het hele pakket aan gebeurtenissen, eisen en verwachtingen van de wereld vervaagt en naar de achtergrond verschuift.
D: Andere vraag: Ik voel mezelf niet steeds als onderdeel van de schepping (of in de geschreven tekst: "iets dat de schepping verder helpt verspreiden), maar meer als iets dat 'is' . Is het belangrijk om daar bewust van te zijn? Het voelt als een te grote verantwoordelijkheid.
De schepping doet het werk en gebruikt daarvoor de uitdrukkingen in het 3D-rijk, zoals een plant, een boom, een bergketen, een zonnestelsel, enzovoorts, een microbe, een hond, een mens, enzovoorts. Al die creatieve uitdrukkingsvormen zijn tegelijk de doorgeefluiken van de schepping. Denk maar aan bloemen, bergbeekjes, puppies, gezellig samenzijn, enzovoorts. De enige verantwoordelijkheid die al die uitdrukkingen hebben is te zijn wie ze zijn. Als ze zijn wie ze zijn, kan het leven er optimaal doorheen stromen en zorgt het leven voor het doen.
In de natuur zijn er geen misverstanden. Een boom denkt niet dat hij een distel is en probeert geen prikkeltjes te ontwikkelen. Een bergketen denkt niet dat hij een komeet is en probeert niet door de ruimte te razen. Alleen de mens denkt dat hij wat anders is dan wat hij is. Door dat misverstand ontstaat projectie. Die projectie zorgt voor een vertekend beeld van de schepping.
En wat is de mens dan, zal je vragen. Voor het antwoord gaan we even terug naar iets wat we eerder vroegen: “Als je als vertrekpunt neemt wat jij, uniek en persoonlijk, belangrijk en de moeite waard vindt? Iets waar jij warm voor loopt?” Het antwoord op die vragen wijst in de richting van je ware identiteit, je werkelijke natuur, je optimale doorgeefluik-zijn. Dat is een is-kwestie. En als dat helderder wordt, merk je vanzelf dat het doen zichzelf doet. Daar speelt geen verantwoordelijkheid, enkel maar opluchting en blijdschap dat je bent wie je bent en dat de schepping doet wat ze doet.
Joh: Dank u.
----------- English version ------------
Akasha, 13 June 2020, Saturday
Good morning. How shall we get started?
Good morning. A new day has begun, a new play has begun, inviting your playful participation.
Now, begin.
One of the participants of the exchange group asked two questions. Please offer your insights.
P: A question that occurred to me: how do I bridge the gap that exists between my experience of the world and the perspective that “the world is a misunderstanding”?
It has to do with your starting point. The point from which you live life.
In daily life people often allow for impulses that come from their environment to determine what they think and do. For many it starts early in the morning with the alarm clock and the morning news. After that the agenda with appointments at work and elsewhere take over. It is about interacting with, taking position, planning, avoiding, grinding your teeth, etc. Later in the day there is grocery shopping before closing time, cooking and having dinner, chores, tv or netflix. People are being carried on the current of activities and impulses that come from the outside. Weekends and vacations offer some relief; those days usually have a distinctly different character.
Back to where we started: your starting point. The point from which you think and act most of the time is something that comes to you from the outside, items the world brings on your path. Because of the habitual acceptance of and dealing with those items you sort of get used to the initiative coming from the world around you: the world seems to ask and expect things of you. You don’t want to be a party pooper and so you join the maelstrom of occurrences. You experience the world from a starting point in that world. You act in a way that the world has set out and you work towards a result that the world will appreciate.
What if people should take their inner space as their starting point? What if you took as a starting point that which you, uniquely and personally, think is important and worthwhile? Something that makes your heart sing? It isn’t always easy to put your finger on it, since you are used to directing your focus outwardly, to the demands, norms and paths of the world. But it is inside that the party starts. The creative impulse wells up within in the form of love, compassion, peace, freedom, forbearance, justice, beauty, appreciation, gratitude, and so forth and so on. Even though all of these impulses are abstract, they are full of vibrancy and are eager to express tangibly.
How do the two relate: on the one hand the demands and expectations of the world and on the other hand the vibrant, abstract impulses that well up within? You find the latter in the first. In other words, every occurrence in the world is a door for an impulse to stream into tangible expression.
Obviously, it’s possible to play by the rules of the world: a giant fair with endless rows of new attractions, new labyrinths, new haunted houses. You can go along with the conditions of the world and experience all the ups and downs it has to offer.
On the other hand you could see the world as a place to stream inner creative impulses to. That can happen in two ways, two ways that eventually merge into one.
First of all you could zoom in on an aspect of a situation that lights up for you personally, an aspect that makes you feel joyful or appreciative. Your happiness then links up with the truth of that aspect and through paying attention to it, it will enlarge in your experience. By not focusing on those aspects that do not light up for you, those aspects will gradually disappear from view. For more on this, we refer back to what we said about this earlier in the week.
The second way is what Esther Hicks calls “pre-paving”. Before a situation presents itself, you determine the creative quality you want to dedicatethe situation to. You sort of program yourself ahead of time to act based on that quality. In addition, your dedication makes you sensitive to detecting that quality in the situation. And before you know it, you will sail through the situation on a stream of that quality and you will find that there isn’t really a whole lot that you have to do. You’ll be in the flow, a flow that fits you and that you had decided you wanted to be in. Your light has joined the light in the situation.
And what about the misunderstanding of the world? The misunderstanding is the assumption that the world is the way it is and that you’d better get over yourself and deal with it. Creation, not the world, is reality. You, as an expression of creation, are real. Going for that reality will allow the entire set of events, demands and expectations of the world to fade and retreat into the background.
P: Another question: I don’t feel like I am part of creation (or as stated in the text: “something that helps creation spread”), but more like something that “is”. Is it important to become aware of that? It feels like a huge responsibility.
Creation does the work and uses expressions in the 3D-realm, such as a plant, a tree, a mountain chain, a solar system, and so on, or a microbe, a dog, a human being, and so on. All of these creative expressions are creation’s hatches at the same time. Think of flowers, mountain streams, puppies, family gatherings, and so on. The only responsibility that all of the expressions have now or will ever have is to be who they are. When they are who they are, life can stream through them optimally.
In nature there are no misunderstandings. A tree does not mistakenly think that it is a thistle and tries to develop prickles. A mountain chain does not mistakenly think it is a comet and tries to travel through space. Only man thinks that he is something different from what he is. This misunderstanding results in projection. Projection results in a distorted view of creation.
And so, what is man, you’ll ask. To answer that question we’ll go back to something we asked earlier: “What if you took as a starting point that which you, uniquely and personally, think is important and worthwhile? Something that makes your heart sing?” The answer to those questions leads you towards your true identity, your real nature, your optimal hatch-beingness. Responsibility will not be an issue. You'll just feel relief and joy that you are who you are and that creation does what it does.
Joh: Thank you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten