-----------
English version below, please scroll down ------------
Co-creatie
en uitwisselingsgroep, Akasha, 15 oktober 2020, donderdag
Goedemorgen.
Hoe gaan we beginnen?
Goedemorgen. We zijn hier.
Laat je bezorgdheden en zorgen gaan. Honger ze uit door te weigeren
er aandacht aan te geven. In plaats daarvan gebruik je je vaardigheid
om je mind te richten op wat je verheft en blij maakt. Begin maar.
Sean bracht
het volgende in. Graag uw inzichten.
Sean:
Ik heb een vraag waarover
ik de laatste tijd nadenk. Ik weet niet eens zeker of het de moeite
waard is om erover na te denken, omdat het misschien wel iets is dat
niet
volledig begrepen kan worden in de huidige situatie. Maar ik dacht
dat het misschien een goede vraag zou zijn voor je sessies.
Als iedereen zijn eigen realiteit
schept, hoe voegen we ons dan in de realiteit van andere mensen? Gaan
we in onze eigen realiteit met fictieve mensen om die andere mensen
voorstellen in onze eigen realiteit?
Aangezien het toch een illusionaire wereld is, lijkt het of het
discussiëren over een fictieve representatie [geen zin
heeft]. Het lijkt me dat de lessen die we moeten leren sowieso
onafhankelijk zijn van wat “waar” is. En dus zouden we alleen
maar verdwaald raken in details en het punt van de les missen.
Dus ik ben geïnteresseerd in het gezichtspunt
van de geest wat dit betreft. Bedankt.
Dank je. Wat betreft lessen. Die zijn
er niet. Als er al iets is, dan is het ont-leren.
Je ware aard, je natuurlijke
gesteldheid wordt gekenmerkt door liefde en licht in al hun
lieflijkheid, voorzienigheid, uitbundigheid en pracht. Je voldoet
ruimschoots, punt. Maar hoe komt het dan dat veel spiritueel advies
en inzichten gesteld lijken te zijn in de vorm van lessen die je moet
leren en die je moet afvinken? Dat lijkt zo omdat je niet alles wat
je los moet laten in één
keer kan loslaten.
The Course (ACIM) heeft het in dit
verband over angst. Wanneer je al je bagage in een keer loslaat, raak
je in paniek omdat de dan ontstane situatie te ver van je af staat.
Je voelt je er niet vertrouwd mee vanwege foutieve identificatie en
je zou zo’n drastische verandering niet toestaan. Dus moet je het
stap voor stap doen. Dit illustreert alleen maar de mate van
afwijking van je focus en begrip. We gebruiken “je” in algemene
zin, we bedoelen niet iemand specifiek.
Geen lessen. Geen moeite doen. Gewoon
alleen loslaten en de opluchting voelen elke keer.
De hoofd-dynamiek die mensen ten val
brengt, is de foutieve vereenzelviging met hun persoonlijkheid. Zoals
we zeiden, “Je ware aard, je natuurlijke gesteldheid wordt
gekenmerkt door liefde en licht in al hun lieflijkheid,
voorzienigheid, uitbundigheid en pracht.” Dit is een uiterst
abstract begrip in origine. De manier waarop het zich uitdrukt in het
kruispunt van tijd en ruimte is daarentegen bijzonder tastbaar.
En toch, wat maakt een roos zo
speciaal? De pracht en schoonheid. Wat maakt een levenslange
vriendschap zo de moeite waard? De blijdschap, tolerantie en
bereidwilligheid. Wat maakt een kunstwerk zo gedenkwaardig? De
opvatting en diepgang en daardoor de verbinding die het legt. Dit
zijn maar voorbeelden; je kan ze zelf op een andere manier invullen.
Het punt is dat de scheppingsstroom
abstract is, zelfs in een tastbare uitdrukking. Lang nadat een
bepaalde vorm vervaagd is, is de herinnering aan het creatieve
karakter nog levend aanwezig.
En zo is het ook met individuele
persoonlijkheden. Die zijn er niet. Denk weer even aan een roos. Er
is misschien wel een individuele roos met individuele blaadjes, maar
het abstracte idee van een roos wordt niet afgetekend of beperkt door
een enkel voorbeeld. Hoezeer een individueel exemplaar zichzelf ook
als apart ziet. Deze manier van kijken maakt een individuele roos
niet minder; integendeel. Het heft een individuele roos op uit haar
tijdelijke vorm. De ware aard van een roos — pracht, schoonheid,
geur, verfijning enzovoorts — is soort-bepaald en
exemplaar-onafhankelijk. Een vertrapte roos is tenslotte altijd nog
een roos.
Om terug te komen op je vraag “Als
iedereen zijn eigen realiteit schept, hoe voegen we ons dan in de
realiteit van andere mensen?” Net zoals de wind met de takken van
een boom speelt die vol hangen met lentebloesem, waarbij geen enkel
bloempje een ander wegdrukt en ze allemaal bewegen in een
bloesemdans, zo bewegen de uitdrukkingen die we mensen noemen in de
stroom van de scheppingskracht van bron naar uitdrukking.
Een individu kan zich vereenzelvigen
met een bepaalde vorm in het raamwerk van tijd en ruimte, en hij/zij
kan zich dan vanuit dat gezichtspunt één
en ander afvragen over de dynamiek van alles. Waarheen die foutieve
vereenzelviging ook leiden mag, de ware aard van een mens is
soort-bepaald en exemplaar-onafhankelijk. Het karakter van je ware
natuur is harmonieus in beweging en bereidwillig in dynamiek; alles
voegt zich en danst in volmaaktheid.
Wat betreft de illusie, dat is het deel
waar het exemplaar zichzelf ziet als afgescheiden. Je lichamelijke
zintuigen doen je geloven dat metingen de werkelijkheid optekenen en
bepalen. Maar metingen zijn enkel stukjes informatie. Je wordt je
bewust van de werkelijkheid door ervaring. Je gerichtheid (focus)
bepaalt de soort ervaring die je hebt en de reikwijdte ervan.
Gerichtheid is direct verbonden met het gevoel van wie je bent.
Wanneer je zelfbeeld zich verheft van het niveau van de individuele,
tijdelijke uitdrukking naar de scheppingbrede, tijdloze en abstracte
kwaliteiten van de scheppingskrachten, dan zal je gerichtheid ook
daarop zijn. En die focus zal je helpen de bagage los te laten die
jou het zicht op de schittering van de schepping ontneemt.
Dank
u.
-----------
English
version ------------
Akasha Co-creation and Exchange Group, 15
October 2020, Thursday
Good morning. How shall we get started?
Good morning. We
are here. Let your anxieties and concerns go. Starve them by refusing
to pay attention to them. Instead, use your ability to focus your
mind to look at what uplifts and pleases you. Now, proceed.
Sean submitted
the following. Please offer your insights.
Sean:
There is one question on my mind which I have been pondering
recently. I am not even sure that it is worth the effort of thinking
because it is possible that it is not something that can be fully
understood in the current realm. But I thought it might be a useful
question for your sessions.
If everyone creates their own reality how do we merge with
other people’s realities? Are we interacting with fictional people
in our own reality which represent other people in our own reality?
Given that it is a world of illusion anyway it seems like
arguing over which fictional representation is more correct [may be
pointless]. It seems to me that the lessons that we need to learn are
independent of what is “real” anyway. So it would be a case of
getting lost in minutiae and missing the main point of the lesson.
So I am interested in spirit’s view on this. Thanks.
Thank you. Regarding lessons. There
aren’t any. If anything, you are un-learning.
Your true nature, your natural estate
is characterized by love and light in all of their loveliness,
beneficence, exuberance and splendor. You qualify, period. So, how
come a lot of spiritual advice and insight is phrased in terms of
lessons needing to be learned and to be checked off? It seems that
way because you can’t tackle all release in one go.
The Course (ACIM) speaks of fear in
this respect. When you drop all your baggage all at once, you’d
panic because the resulting situation would be too far removed from
what you are used to and feel comfortable with due to mistaken
identification, and you wouldn’t allow that type of change. So you
need to take it one step at a time. It just goes to show the extent
of the waywardness of your focus and understanding. We’re using
“you” in general, not you specifically.
No lessons. No efforting. Just
releasing and feeling relief with each release.
The main dynamic that is tripping
people up is the mistaken identification with their “personhood”.
Like we said, “your true nature, your natural estate is
characterized by love and light in all of their loveliness,
beneficence, exuberance and splendor.” This is a highly abstract
concept in origin. The way it expresses in the crosspoint of time and
space is very tangible.
And yet, what makes a rose so special?
Its splendor and beauty. What makes a lifelong friendship so
worthwhile? Its joy, forbearance and good will. What makes a piece of
art so memorable? Its depth of understanding and through that its
connection. These are just examples; you could fill it in any other
way.
The point is, even in tangible
expression, the creative flow is abstract. Long after a given form
has faded the memory of its creative character is still present.
And so it is with individual
personhoods. There is not such thing. Think again of a rose. There
may be an individual rose with individual petals, but the abstract
idea of a “rose” is not restricted or delineated by one
individual sample. No matter how much an individual specimen may
think of themselves as separate. This view does not make less of an
individual rose; on the contrary, it lifts an individual rose from
its temporary form. The true nature of a rose—splendor, beauty,
fragrance, refinement and so on—is species-defined and
specimen-independent. A trampled rose is still a rose after all.
Coming back to your question “If
everyone creates their own reality how do we merge with other
people’s realities?” Just like the wind will play with a tree’s
branches hanging heavy with springtime blossoms, with none of the
blossoms crowding out any of the others but all moving together in a
blossom-dance, so are the expressions called people engaged in moving
within the flow of the creative force as it moves from source into
expression.
An individual may identify with a given
form in the framework of time and space, and from that perspective
may wonder about the dynamics of it all. Wherever that mistaken
identification may lead, the true nature of a person is
species-defined and specimen-independent. The character of your true
nature is harmonious in movement and willing in dynamics; everything
blends and dances in perfection.
The illusion-part of it is the part
where the specimen views itself as separate. Your physical senses
make you believe that measurements delineate and determine reality.
But measurements are simply bits of information. You become aware of
reality through experience. Your focus determines the kind of
experience you will have as well as the scope of it. Focus is
directly related to your sense of self. When your sense of self is
lifted from the level of an individual temporary expression to the
creation-wide, eternal and abstract qualities of the creative forces,
your focus will be on those qualities. And that focus will help you
release any baggage that may still be obstructing your view of
creation’s brilliance.
Thank
you.