----------- English version below, please scroll down ------------
Co-creatie en uitwisselingsgroep, Akasha, 15 oktober 2020, donderdag
Goedemorgen. Hoe gaan we beginnen?
Goedemorgen. We zijn hier. Laat je bezorgdheden en zorgen gaan. Honger ze uit door te weigeren er aandacht aan te geven. In plaats daarvan gebruik je je vaardigheid om je mind te richten op wat je verheft en blij maakt. Begin maar.
Sean bracht het volgende in. Graag uw inzichten.
Sean: Ik heb een vraag waarover ik de laatste tijd nadenk. Ik weet niet eens zeker of het de moeite waard is om erover na te denken, omdat het misschien wel iets is dat niet volledig begrepen kan worden in de huidige situatie. Maar ik dacht dat het misschien een goede vraag zou zijn voor je sessies.
Als iedereen zijn eigen realiteit schept, hoe voegen we ons dan in de realiteit van andere mensen? Gaan we in onze eigen realiteit met fictieve mensen om die andere mensen voorstellen in onze eigen realiteit?
Aangezien het toch een illusionaire wereld is, lijkt het of het discussiëren over een fictieve representatie [geen zin heeft]. Het lijkt me dat de lessen die we moeten leren sowieso onafhankelijk zijn van wat “waar” is. En dus zouden we alleen maar verdwaald raken in details en het punt van de les missen.
Dus ik ben geïnteresseerd in het gezichtspunt van de geest wat dit betreft. Bedankt.
Dank je. Wat betreft lessen. Die zijn er niet. Als er al iets is, dan is het ont-leren.
Je ware aard, je natuurlijke gesteldheid wordt gekenmerkt door liefde en licht in al hun lieflijkheid, voorzienigheid, uitbundigheid en pracht. Je voldoet ruimschoots, punt. Maar hoe komt het dan dat veel spiritueel advies en inzichten gesteld lijken te zijn in de vorm van lessen die je moet leren en die je moet afvinken? Dat lijkt zo omdat je niet alles wat je los moet laten in één keer kan loslaten.
The Course (ACIM) heeft het in dit verband over angst. Wanneer je al je bagage in een keer loslaat, raak je in paniek omdat de dan ontstane situatie te ver van je af staat. Je voelt je er niet vertrouwd mee vanwege foutieve identificatie en je zou zo’n drastische verandering niet toestaan. Dus moet je het stap voor stap doen. Dit illustreert alleen maar de mate van afwijking van je focus en begrip. We gebruiken “je” in algemene zin, we bedoelen niet iemand specifiek.
Geen lessen. Geen moeite doen. Gewoon alleen loslaten en de opluchting voelen elke keer.
De hoofd-dynamiek die mensen ten val brengt, is de foutieve vereenzelviging met hun persoonlijkheid. Zoals we zeiden, “Je ware aard, je natuurlijke gesteldheid wordt gekenmerkt door liefde en licht in al hun lieflijkheid, voorzienigheid, uitbundigheid en pracht.” Dit is een uiterst abstract begrip in origine. De manier waarop het zich uitdrukt in het kruispunt van tijd en ruimte is daarentegen bijzonder tastbaar.
En toch, wat maakt een roos zo speciaal? De pracht en schoonheid. Wat maakt een levenslange vriendschap zo de moeite waard? De blijdschap, tolerantie en bereidwilligheid. Wat maakt een kunstwerk zo gedenkwaardig? De opvatting en diepgang en daardoor de verbinding die het legt. Dit zijn maar voorbeelden; je kan ze zelf op een andere manier invullen.
Het punt is dat de scheppingsstroom abstract is, zelfs in een tastbare uitdrukking. Lang nadat een bepaalde vorm vervaagd is, is de herinnering aan het creatieve karakter nog levend aanwezig.
En zo is het ook met individuele persoonlijkheden. Die zijn er niet. Denk weer even aan een roos. Er is misschien wel een individuele roos met individuele blaadjes, maar het abstracte idee van een roos wordt niet afgetekend of beperkt door een enkel voorbeeld. Hoezeer een individueel exemplaar zichzelf ook als apart ziet. Deze manier van kijken maakt een individuele roos niet minder; integendeel. Het heft een individuele roos op uit haar tijdelijke vorm. De ware aard van een roos — pracht, schoonheid, geur, verfijning enzovoorts — is soort-bepaald en exemplaar-onafhankelijk. Een vertrapte roos is tenslotte altijd nog een roos.
Om terug te komen op je vraag “Als iedereen zijn eigen realiteit schept, hoe voegen we ons dan in de realiteit van andere mensen?” Net zoals de wind met de takken van een boom speelt die vol hangen met lentebloesem, waarbij geen enkel bloempje een ander wegdrukt en ze allemaal bewegen in een bloesemdans, zo bewegen de uitdrukkingen die we mensen noemen in de stroom van de scheppingskracht van bron naar uitdrukking.
Een individu kan zich vereenzelvigen met een bepaalde vorm in het raamwerk van tijd en ruimte, en hij/zij kan zich dan vanuit dat gezichtspunt één en ander afvragen over de dynamiek van alles. Waarheen die foutieve vereenzelviging ook leiden mag, de ware aard van een mens is soort-bepaald en exemplaar-onafhankelijk. Het karakter van je ware natuur is harmonieus in beweging en bereidwillig in dynamiek; alles voegt zich en danst in volmaaktheid.
Wat betreft de illusie, dat is het deel waar het exemplaar zichzelf ziet als afgescheiden. Je lichamelijke zintuigen doen je geloven dat metingen de werkelijkheid optekenen en bepalen. Maar metingen zijn enkel stukjes informatie. Je wordt je bewust van de werkelijkheid door ervaring. Je gerichtheid (focus) bepaalt de soort ervaring die je hebt en de reikwijdte ervan. Gerichtheid is direct verbonden met het gevoel van wie je bent. Wanneer je zelfbeeld zich verheft van het niveau van de individuele, tijdelijke uitdrukking naar de scheppingbrede, tijdloze en abstracte kwaliteiten van de scheppingskrachten, dan zal je gerichtheid ook daarop zijn. En die focus zal je helpen de bagage los te laten die jou het zicht op de schittering van de schepping ontneemt.
Dank u.
----------- English version ------------
Akasha Co-creation and Exchange Group, 15 October 2020, Thursday
Good morning. How shall we get started?
Good morning. We are here. Let your anxieties and concerns go. Starve them by refusing to pay attention to them. Instead, use your ability to focus your mind to look at what uplifts and pleases you. Now, proceed.
Sean submitted the following. Please offer your insights.
Sean: There is one question on my mind which I have been pondering recently. I am not even sure that it is worth the effort of thinking because it is possible that it is not something that can be fully understood in the current realm. But I thought it might be a useful question for your sessions.
If everyone creates their own reality how do we merge with other people’s realities? Are we interacting with fictional people in our own reality which represent other people in our own reality?
Given that it is a world of illusion anyway it seems like arguing over which fictional representation is more correct [may be pointless]. It seems to me that the lessons that we need to learn are independent of what is “real” anyway. So it would be a case of getting lost in minutiae and missing the main point of the lesson.
So I am interested in spirit’s view on this. Thanks.
Thank you. Regarding lessons. There aren’t any. If anything, you are un-learning.
Your true nature, your natural estate is characterized by love and light in all of their loveliness, beneficence, exuberance and splendor. You qualify, period. So, how come a lot of spiritual advice and insight is phrased in terms of lessons needing to be learned and to be checked off? It seems that way because you can’t tackle all release in one go.
The Course (ACIM) speaks of fear in this respect. When you drop all your baggage all at once, you’d panic because the resulting situation would be too far removed from what you are used to and feel comfortable with due to mistaken identification, and you wouldn’t allow that type of change. So you need to take it one step at a time. It just goes to show the extent of the waywardness of your focus and understanding. We’re using “you” in general, not you specifically.
No lessons. No efforting. Just releasing and feeling relief with each release.
The main dynamic that is tripping people up is the mistaken identification with their “personhood”. Like we said, “your true nature, your natural estate is characterized by love and light in all of their loveliness, beneficence, exuberance and splendor.” This is a highly abstract concept in origin. The way it expresses in the crosspoint of time and space is very tangible.
And yet, what makes a rose so special? Its splendor and beauty. What makes a lifelong friendship so worthwhile? Its joy, forbearance and good will. What makes a piece of art so memorable? Its depth of understanding and through that its connection. These are just examples; you could fill it in any other way.
The point is, even in tangible expression, the creative flow is abstract. Long after a given form has faded the memory of its creative character is still present.
And so it is with individual personhoods. There is not such thing. Think again of a rose. There may be an individual rose with individual petals, but the abstract idea of a “rose” is not restricted or delineated by one individual sample. No matter how much an individual specimen may think of themselves as separate. This view does not make less of an individual rose; on the contrary, it lifts an individual rose from its temporary form. The true nature of a rose—splendor, beauty, fragrance, refinement and so on—is species-defined and specimen-independent. A trampled rose is still a rose after all.
Coming back to your question “If everyone creates their own reality how do we merge with other people’s realities?” Just like the wind will play with a tree’s branches hanging heavy with springtime blossoms, with none of the blossoms crowding out any of the others but all moving together in a blossom-dance, so are the expressions called people engaged in moving within the flow of the creative force as it moves from source into expression.
An individual may identify with a given form in the framework of time and space, and from that perspective may wonder about the dynamics of it all. Wherever that mistaken identification may lead, the true nature of a person is species-defined and specimen-independent. The character of your true nature is harmonious in movement and willing in dynamics; everything blends and dances in perfection.
The illusion-part of it is the part where the specimen views itself as separate. Your physical senses make you believe that measurements delineate and determine reality. But measurements are simply bits of information. You become aware of reality through experience. Your focus determines the kind of experience you will have as well as the scope of it. Focus is directly related to your sense of self. When your sense of self is lifted from the level of an individual temporary expression to the creation-wide, eternal and abstract qualities of the creative forces, your focus will be on those qualities. And that focus will help you release any baggage that may still be obstructing your view of creation’s brilliance.
Thank you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten